Wydawca treści Wydawca treści

Biegi na orientację

Lubisz biegać, ale znudziło ci się bicie rekordów prędkości? Spróbuj czegoś nowego. W biegach na orientacje równie ważna co sprawne nogi i płuca jest głowa.

O co chodzi w biegu na orientację? O jak najszybsze przebycie określonej trasy wyznaczonej punktami kontrolnymi. Którędy zawodnik pokona dystans pomiędzy kolejnymi punktami, zależy tylko od niego: jego sprawności poruszania się w terenie, zmysłu orientacji i strategii. Do pomocy ma - coraz bardziej zapomniane w dzisiejszych czasach nawigacji satelitarnych - mapę i kompas. Żeby ukończyć zawody, musi zaliczyć wszystkie punkty w odpowiedniej kolejności. Swoją obecność w tych miejscach potwierdza na karcie startowej lub, coraz częściej, na specjalnym chipie.

Historia z armią w tle

Biegi na orientację wywodzą się ze Skandynawii. Pierwsze zawody zorganizowano jeszcze w XIX w. w Norwegii. Początkowo dyscyplina  cieszyła się niewielkim zainteresowaniem i startowali w niej głównie wojskowi. Dla cywilów, w czasach gdy sport nie był tak popularny, jak dziś, pokonanie dwudziestokilometrowych tras było zbyt wielkim wyzwaniem. Dopiero kiedy skrócono dystans  orienteering stał się popularniejszy wśród amatorów. W latach trzydziestych XX w. rozegrano pierwsze zawody międzynarodowe, a po drugiej wojnie światowej biegi na orientację zaczęto uprawiać poza Skandynawią, w 1961 r. powstała Międzynarodowa Federacja Sportów na Orientację, a pięć lat później odbyły się pierwsze mistrzostwa świata.

Dziś ten sport wciąż najpopularniejszy jest w Europie. Nieco mniejszym zainteresowaniem cieszy się w Ameryce Północnej, Wschodniej Azji i Australii.

Chociaż jest dyscypliną olimpijską, nigdy nie znalazł się w programie igrzysk. I pewnie długo nie znajdzie. Biegów na orientację w zasadzie nie sposób pokazać w telewizji ze względu na zbyt rozległy teren rozgrywania zawodów. Z tego samego powodu oraz tego, że biegi zazwyczaj organizowane są w lesie, trudno oczekiwać tłumu kibiców. Pomimo tej niemedialności, popularność orienteeringu rośnie, a na największych zawodach startuje nawet 25 tys. biegaczy. To liczba porównywalna z frekwencją na największych maratonach na świecie.

O co w tym chodzi?

W biegu na orientację bardzo ważna jest mapa, ale nieco inna od tych  używanych podczas leśnych wędrówek. Podstawowa różnica polega na tym, że lasy oznaczone są na niej  różnymi odcieniami zieleni. Im ciemniejszy kolor, tym gęstszy las, a więc poruszanie się w nim trudniejsze. Takie oznaczenia pomagają zdecydować czy lepszym rozwiązaniem będzie bieg najkrótszą trasą przez gęstwinę, czy lepiej trochę nadłożyć drogi i pokonać trasę przez rzadsze zarośla.

Reszta oznaczeń przypomina te powszechnie używane. Niebieskie elementy to obiekty wodne: rzeki, strumienie, jeziora, bagna czy studnie. Brązowe poziomnice obrazują ukształtowanie terenu: góry, pagórki, muldy, jary itp. Czarne znaczki pokazują charakterystyczne obiekty, np. głazy, myśliwskie ambony czy np. jaskinie.

Skala map używanych w orienteeringu jest dużo mniejsza niż turystycznych, zwykle 1:15000 lub 1:10000 (1 cm na mapie odpowiada 150 lub 100 metrom w terenie), a w wypadku biegów sprinterskich - nawet mniej niż 1:5000. Oczywiście nie obejdzie się tez bez kompasu. To dzięki niemu można ustawić mapę względem północy, a także przemieszczać się pomiędzy punktami kontrolnymi na azymut.

Punkty kontrolne podczas biegu na orientację oznaczone są tzw. lampionami. To biało-pomarańczowy lub biało-czerwony znacznik w kształcie sześcianu. Każdy z  punktów ma swój kod.
wyposażony jest też w perforator, za pomocą którego uczestnik oznacza kartę startową lub, coraz częściej, elektryczny czujnik, który rejestruje chip zawodnika.

Naturalnie w lesie

Najpopularniejszym biegiem na orientację jest bieg klasyczny (nazywany też długim). W równym stopniu sprawdza on techniki orientacji, co sprawność i wytrzymałość zawodnika. Pokonanie trasy zajmuje zwycięzcom około 75-90 minut. Biegi średniodystansowe nastawione są przede wszystkim na dobrą nawigację. Najlepsi kończą je mniej więcej w pół godziny. W biegu sztafetowym wygrywa ta - najczęściej trzyosobowa - drużyna, której zawodnicy po kolei zaliczą jak najszybciej i bezbłędnie swoje trasy. Organizuje się także biegi sprinterskie, nocne, długodystansowe czy punktowe, w których trzeba w określonym czasie zaliczyć jak najwięcej punktów kontrolnych.

Naturalnym terenem do uprawiania biegów na orientację są lasy. Dlatego też Lasy Państwowe postanowiły przyjść z pomocą miłośnikom tej dyscypliny. W 2011 r. Ogólnopolski Komitet Organizacyjny Biegu na Orientację Leśników przedstawił koncepcję Zielonego Punktu Kontrolnego. Chodzi o zainstalowanie w lasach lub parkach stałych punktów kontrolnych, które umożliwiłyby bieg w dowolnym czasie. Takie standaryzowane punkty mają logo właściciela, zarządcy terenu lub sponsora, plakietki z symbolem orienteeringu, kasownik (perforator) kart kontrolnych oraz kod kreskowy umożliwiający elektroniczne potwierdzenie obecności zawodnika. Do tego zarządcy terenu przygotowują znormalizowane mapy do orienteeringu, które uczestnicy biegu będą np. mogli ściągnąć z internetu.

Do tej pory powstało ponad czterdzieści projektów Zielonych Punktów Kontrolnych w Lasach Państwowych. Są takie na terenie nadleśnictw: Krynki, Bytów, Przedborów, Olsztynek,  Wieruszów, Maskulińskie, Spychowo, Brynek, Gdańsk, Mielec, Strzebielino, Hajnówka, Lipka, Woziwoda, Miękinia, Elbląg, Dojlidy, Solec Kujawski, Supraśl, Krasnystaw i Augustów. Ich wykaz można znaleźć na stronie www.zielonypunktkontrolny.pl.
 


Polecane artykuły Polecane artykuły

Powrót

Obiekty edukacyjne

Obiekty edukacyjne

Umiejętne i racjonalne korzystanie z zasobów przyrodniczych oraz ich ochrona może odbywać się tylko wtedy gdy dostatecznie poznamy i zrozumiemy to co chcemy zachować.

Aby ułatwić poznanie lasu wszystkim którzy nas odwiedzają, przez cały rok utrzymujemy obiekty edukacyjne które nam w tym pomagają. Należą do nich:
 

Sala edukacyjna

Położona w Budziskach, 200m od siedziby nadleśnictwa sala edukacyjna jest obiektem mogącym jednorazowo pomieścić ok.80 osób. Wyposażenie stanowi:
•    Zestaw filmów o tematyce przedstawiającej gospodarkę leśną i ochronę przyrody oraz sprzęt multimedialny do ich odtwarzania;
•    Pomoce dydaktyczne w formie tablic tematycznych, prezentacji graficznych, gablot z owadami i roślinami oraz dermoplasty zwierząt występujących na terenie Puszczy Kurpiowskiej;
•    Eksponaty zebrane z terenu nadleśnictwa: narzędzia wykorzystywane w gospodarce leśnej, szczątki występujących tu niegdyś zwierząt, historyczne mapy i dokumenty, trofea łowieckie;

 

 

Zielona Klasa

Położona w Budziskach, 200 m od siedziby nadleśnictwa wiata edukacyjna "Zielona Klasa" jest obiektem mogącym jednorazowo gościć ok. 100 osób. W jej skład wchodzą: wiata ze stołami i ławkami, miejsce na ognisko, pomoce dydaktyczne i tablice tematyczne.

 

Leśna ścieżka przyrodniczo - edukacyjna "Pod Sosnami"

Leśna ścieżka edukacyjna „Pod Sosnami" przy Nadleśnictwie Parciaki została utworzona w 2005 roku. Jej długość to 3 km, a czas przejścia około 2 godziny. Od początku, jej celem jest przedstawienie urokliwych fragmentów naszych lasów, eksponując ich piękno i majestat. Na tablicach przedstawiono treści opisujące budowę i funkcjonowanie ekosystemów leśnych; znaczenie ekologiczne, produkcyjne i społeczne lasów; zagrożenia i ochronę lasów; ochronę przyrody; zadania leśników i leśnictwa. Ciekawe przystanki pozwalają bliżej poznać osobliwości przyrodnicze i wzbogacają wiedzę o lasach Puszczy Kurpiowskiej.

 

 

Szlak pieszo-rowerowy "Z lasem za Pan brat"

Od 2013 roku las w okolicach Krasnosielca możemy poznawać w nowy, interesujący, aktywny  i co niezmiernie ważne namacalny sposób. Wszystko to za sprawą leśnego szlaku pieszo-rowerowego o charakterze ścieżki edukacyjnej „Z lasem za pan brat". Przedsięwzięcie to powstało z inicjatywy Wójta Gminy Krasnosielc i Nadleśnictwa Parciaki ze środków uzyskanych z WFOŚiGW w Warszawie.
Wytyczony szlak położony jest w leśnictwie Grądy i został podzielony na dwie części: rowerową biegnącą do rezerwatu „Zwierzyniec" o długości ok. 6,5 km i pieszą w formie pętli o dł. ok  3 km.  Na trasie zostały ustawione tablice informacyjne, urządzenia edukacyjne o tematyce przyrodniczej, wiaty, ławki i wiele innych atrakcji.  Największym jednak skarbem tego miejsca są piękne lasy zasobne w zwierzęta i ciekawe rośliny.


 

 

 

 

 

 

 

 

Ścieżka edukacyjna "Dolina Węgierki"

Wytyczony szlak znajduje się w miejscowości Węgrzynowo, tuż obok leśniczówki Leśnictwa Bramura. 1,5 km ścieżka wiedzie przez las, gdzie prócz pięknych widoków znajdziemy miejsca na odpoczynek, naukę oraz zabawę.

Wędrować można samodzielnie lub z przewodnikiem-leśnikiem. Jest to świetne miejsce do prowadzenia zajęć o tematyce leśnej, ekologicznej czy łowieckiej.

Ścieżka powstała pod koniec 2019r. i jest wspólnym przedsięwzięciem Gminy Płoniawy-Bramura oraz Nadleśnictwa Parciaki.

 

 

  • Aby bezpiecznie korzystać z obiektów turystyczno- wypoczynkowych i ścieżek edukacyjnych przebiegających przez obszary leśne, proszę zapoznać się z regulaminami zamieszczonymi w załącznikach poniżej. Odpowiedzialność za jakiekolwiek szkody powstałe w wyniku nieprawidłowego użytkowania wszelkich urządzeń zlokalizowanych na obiektach ponosi użytkownik dorosły, a dzieci użytkują w/w urządzenia na odpowiedzialność opiekunów. Pamiętajmy również, że w lesie mogą powstać przeszkody w sposób naturalny, np. wywroty, złomy, złamane konary, itp.
 
  • Osoba do kontakt w sprawach związanych z obiektami edukacyjnymi:  Hanna Kępczyńska tel. 784 958 732


Do zobaczenia na szlaku!